Thailand - Laos

28 Mei 2018: De tweede dag cruisen op de Mekong richting Huay Xay. Ditmaal verzeilen we op een boot met houten banken waar je per vier aan een tafel kan zitten. We zijn goed op tijd en installeren ons zodat we één compartiment van 4 voor ons hebben. De boot loopt weer goed vol, maar we hebben geluk en kunnen onze compartiment voor ons behouden.

Vertrek is weer meer dan een half uur te laat. Hopelijk zijn we voor 17:00 uur in Huay Xay, zodat we vandaag nog kunnen inchecken voor de Gibbon Experience van morgen.

De tocht vandaag is veel relaxter als die van gisteren, alleen al omdat we veel gezelliger zitten. De meeste toeristen zijn ook dezelfde van gisteren. De tocht zelf is een beetje een copie van die van gisteren met de ontzettend groene Laotiaanse landschappen op de achtergrond.

We krijgen af en toe een ferme pletsbui over ons heen. Water komt er echter niet binnen. Ze lossen dit simpel op door een grote plastic neer te rollen. Iedereen helpt en in een wip en een gauw houdt die plastic de regen buiten.

Rond 17:00 uur zijn we aan de pier in Houay Xay. Juist te laat natuurlijk om in te checken bij de Gibbon affaire. Met de Songthaew naar ons hotel dan maar. In de songthaew worden we vergezeld door een Chileens koppel dat samen met ons het Gibbonavontuur gaat meemaken.

Houay Xay is een klein grensdorpje dat, het is absoluut geen hoogseizoen, zo goed als verlaten is.

Redelijk moe van de,weeral lange boottocht, gaan we iets simpel eten en trekken we ons vroeg terug in onze kamer om ons voor te bereiden op het hoogtepunt van deze reis. De Gibbon Experience.

27 Mei 2018: Vroeg uit de veren want de slowboat vertrekt om 08:00 uur. We verlaten Luang Prabang met een beetje een wrang gevoel. Dit is echt wel een heel leuk chilly stadje waar je makkelijk enkele ontspannen dagen kunt doorbrengen. Heel veel leuke restaurantjes en barrekes, soms in verborgen hoekjes, dus echt leuk verkennen, vooral als je ook een fiets ter beschikking hebt.

We zijn ruim op tijd aan de slowboat. We nemen de public slowboat, toeristen en locals dooreen. We moeten een heel stuk naar beneden en ze zijn de trap aan het herstellen, dus het is een beetje behelpen met al onze bagage.

We hadden gehoopt dat ie niet vol zou zitten, maar dat was ijdele hoop. De boot zit zo goed als vol. We vertrekken dan ook nog eens met bijna een uur vertraging.

Stroomopwaarts moeten we richting Houay Xay, aan de grens met Thailand. Een tocht van 2 dagen. We overnachten in Pakbeng, waar we in de luxueuze Sanctionary lodge verblijven als voorbereiding op onze Gibbon Experience, waar het heel wat minder zal zijn.

De Mekong geeft ons nogmaals een mooie kijk op de prachtige natuur van Laos. Prachtige zichten, mooie tafereeltjes naast het water, kleine dorpjes op de oever. Anderzijds is het wel lang varen, zo’n hele dag. Je zit op die boot in oude busstoelen die ze op houten balkjes plaatsen en die je dan kan zetten zoals je wil, maar niet als de boot vol is.

Af en toe stoppen we op de meest onmogelijke plaatsen om volk op of af te laten. Na een lange dag varen arriveren we omstreeks 18:30 uur in Pakbeng. We worden aan de pier opgehaald en kunnen vervolgens verademen in de Sanctuary Pakbeng. Als enige gasten worden we koninklijk bediend. Ons diner nemen we hier ook. Daarna op ons terras genieten van het uitzicht over de Mekong in de schemering van de volle maan.

26 Mei 2018: Ontbijten aan de oever van de Nam Khan verveelt nooit, en het ontbijt van ons Guesthouse is simpel maar prima met desgewenst veel fruit.

De Scoopyi moet vandaag weer dienst doen want de Pak Ou Cave staat op het programma. Eerst de brug over die vlak bij ons guesthouse ligt. Het is een brug enkel voor scooters en fietsers. Zoals veel bruggen hier is de ondergrond in hout en over de dwarsbalken liggen 4 planken naast elkaar in de langsrichting.

Daarna de hoofdweg op en richting Caves. Wanneer we moeten afdraaien blijkt de volledige weg naar de cave onverhard en zijn ze deze weg aan het herinrichten. Met de Scoopyi, die prima rijd, maar niet echt geschikt is voor 2 mensen van onze gewichtsklasse, is het echt bonken over deze weg.

De caves zijn aan de overzijde van de Mekong. Het is hier weer een klein dorpje waar we tickets voor het veer moeten nemen. Ze noemen dit een women’s village. Het viel wel op dat hier voornamelijk vrouwen en kinderen rondliepen. Klein bootje op en naar de Caves. Die bestaan uit een Under en Uppercave waarin een heleboel Boeddabeeldjes staan. Niet echt de moeite. Hier wel heel veel bedelende kleine schattige kindjes, zodat we het niet kunnen laten hier nog eens de goedzak te spelen.

Die upper cave was anderzijds weer een heel stuk klimmen. En voor de verandering is het ook weer eens verschrikkelijk heet en luchtvochtig waardoor het lijkt of we beiden juist uit de douche komen.

Maddy lukt erin een groepje Maleisiërs, dat met een gehuurd busje tot hier was gereden, te overtuigen haar mee te nemen tot op de verharde weg. Hierdoor kan de scoopyi eens tonen wat ie kan.

Onderweg passeren we nog Whiskeyvillage. Een onooglijk dorpje waar ze rijstwijn stoken en waar alle huizen omzeggens een winkeltje hebben van ofwel stoffen, die ze zelf met de hand weven aan het weefgetouw, ofwel flessen drank. Bijzonder aan die flessen dat er in sommige een soort van slang zit, in andere een schorpioen. We hebben er geen gekocht en ook niet geproefd.

Vanavond laten we ons eens gaan voor onze laatste avond in Luang Prabang. We vinden een leuk restaurantje waar ze prima Australische steak serveren. Echt een aanrader om eens iets anders te eten dan Aziatisch. In de hoofdstraat: Sena restaurant. Ook hele lekkere wijn trouwens.

25 Mei 2018: Vroege ochtendstond, want vandaag gaan we de monniken voeden. Elke morgen, tussen grofweg 5 en 6 uur, lopen er in Luang Prabang groepjes monniken door de straten. Zij krijgen dan eten aangeboden van de bewoners. Onvoorstelbaar in deze tijden, maar in alle straten is veel volk aanwezig en ritueel (de gevers zitten op een laag stoeltje en bieden het eten aan) wordt eten aan de passerende monniken gegeven.

Na deze vroege ochtendattractie terug gezellig onze nest in. Na het ontbijt staat onze scooter klaar om een daguitstap te doen naar de Luang Si watervallen. Een leuk ritje door de Laotiaanse wereld. Zonder problemen raken we op onze bestemming waar onze aandacht wordt getrokken door een man die zijn haan een wasbeurt geeft. Blijkt een vechthaan te zijn, die door de man goed wordt verzorgd want binnen 2 weken heeft die een belangrijk gevecht te voeren. We kunnen vanavond in Luang Prabang eventueel zo’n gevecht meemaken.

Het Luang Si park is werkelijk een fenomenaal prachtig natuurgebied, dat voor ons op dezelfde eenzame hoogte staat als Plitvice i n Kroatië en de Erawan watervallen in Thailand.

Bij het binnentreden van het park passeren we een sanctuary voor beren. Hier worden beren opgevangen die uit gevangenschap zijn gered. We zien hier een aantal moonbears en kunnen zelf eens testen hoe het voelt om in een kooi te zitten.

Daarna op naar de watervallen. Die liggen hier ook in meerdere trappen, en we kunnen ook een verfrissende duik nemen in het lagoonblauwe heerlijke water.

We besluiten om de zware tocht naar de bron van watervallen te maken. Het is een zware enorm steile wandeling, maar absoluut de moeite waard. Wat een natuur, echt waanzinnig mooi. Foto’s kunnen echt niet de natuurpracht tonen die je hier ervaart.

We geraken langs een andere steile trail terug beneden en verlaten met een voldaan gevoel het park.

Met de Scoopy terug naar Luang Prabang waar de dag wordt afgesloten met een heerlijk drankje op ons terrasje aan de Mekong.

23 Mei 2018: Luang Prabang wacht op ons, Wereld Unesco erfgoed en naar verluid de mooiste stad van Laos. Onze Luxe Minivan komt ons met wat vertraging ophalen. Het woord “LUXE” is ook relatief, maar al bij al valt het nog mee. We hadden verwacht een 7 uur te rijden maar blijkbaar is er een “nieuwe weg” waardoor we maar 4 uur moeten rijden. Onze chauffeur rijdt goed door en na een hobbelige en veel bochten weg bereiken we effectief na 4 uur rijden Luang Prabang.

Samen met een Engelsman en 3 meisjes van de Faroer onderhandelen we met een songthaew driver die ons uiteindelijk voor een redelijke prijs naar onze respectievelijke verblijven brengt.

Onze kamer is een juweeltje met een prachtig terras waar we een mooi zicht op de rivier hebben. Eenmaal geïnstalleerd doen we een eerste verkenning te voet van Luang Prabang. De afstanden blijken iets groter dan verwacht. We zijn redelijk moe en keren op onze stappen terug om even te bekomen. Luc had een een slechte dag, want waarschijnlijk ‘s avonds iets verkeerd gegeten. Beetje platte rust kwam van pas.

‘s Avonds gebruiken we de fietsen die ons Guesthouse ter beschikking stelt en zoeken we iets om te eten. We zoeken, zoals later blijkt, in het verkeerde deel van het stadje maar vinden toch iets redelijks waarna we terug keren naar ons heerlijke stulpje.

24 Mei 2018: Na een heerlijke nachtrust worden we verwend met een lekker ontbijt. Vandaag staat het stadje zelf op ons programma. De fiets op en het stadje doorkruisen. Blijkt een enorm gezellig stadje te zijn dat een beetje een schiereiland vormt tussen de Mekong en een zijtak ervan. Er is een groot klooster en enkele tempels op het einde van het schiereiland. Daarna op de oever van de Mekong een super terrasje ontdekt waar je makkelijk de ganse dag kan doorbrengen. Gewoon Zalig.

Volgende programmapunt, de Phousy Stupa. Deze Stupa beheerst zowat het midden van het stadje en staat op een redelijke heuvel. We wagen het erop en klimmen de vele trappen naar omhoog. Gelukkig liggen de trappen onder de dicht begroeide flora van het complex. Eenmaal boven wordt onze inspanning beloond door het uitzicht over de stad en de Mekong. Ondertussen zijn we beiden kloddernat van het zweet. Effe gecheckt en blijkt dat de gevoelstemperatuur hier rond de 47° ligt. Het heeft echt wel iets weg van een warme lucht oven.

We sluiten onze middag af op ons terrasje en gaan wat bekomen in de koelte van onze airco op de kamer.

21 mei 2018: Onze verplaatsing naar Vang Vieng zou met de Big Bus zijn. Opgehaald door een zogenaamde songtaew en rijden naar het “busstation”. Onze Big Bus blijkt een aftands versleten klein busje te zijn maar met een goed werkende airco. De rit zelf verloopt vrij vlot en we arriveren tegen 3 uur in ons hotel.

Hier aangekomen stellen we vast dat een groot gedeelte van ons cash geld(€) verdwenen zijn. Na reconstructie komen we tot de vaststelling dat dit moet gestolen zijn uit onze hotelkamer tijdens het ontbijt voor ons vertrek. Per mail contact met de manager die belooft het te onderzoeken. Er is een camera op de gang en die beelden gaan bekeken worden.

Niet getreurd, dan maar geld via een ATM. We pogen tweemaal aan een eerste ATM die zegt dat de verrichting OK is maar er komt geen geld uit. Naar een andere ATM die blijkt wel te werken. Terug een mail naar onze bank om al een beetje te anticiperen op het feit dat die eerste twee pogingen zouden afgehouden worden.

Vang Vieng is een klein gezellig stadje dat vroeger werd overspoeld door backpackers die hier kwamen tuben en feesten. Momenteel vooral overspoeld door Aziaten. Het stadje ligt aan de Nam Song rivier met op de achtergrond een prachtig gevormd Karstgebergte. We hebben een kamer met terras aan de boord van de rivier met mooi uitzicht.

We boeken onze trip naar Luang Prabang (een mini VAN) en voor morgen een dagtrip in de omgeving van Vang Vieng, tuben in een grot, kayaken en zwemmen in een blue lagoon.

Het is hier voor de verandering nog eens ontzettend heet. We krijgen tegen de late avond echter een onweer geserveerd dat er mag wezen. Bij één van die donderkloppen springen we letterlijk recht uit ons bed, wat een knal, echt verschieten.

22 Mei 2018: Vandaag actiedag, om 9 uur opgehaald naar de watercave. We kruipen in een tube en gaan de donkere grot in met een lamp op onze kop. We trekken ons voort aan een voorgespannen touw. Het is hier pikdonker maar dankzij onze lamp zien we toch iets. Dit is eens iets anders dan te voet verlichte grotten verkennen. Zonder grote problemen doorstaan we deze proef.

We hebben gepast voor de ZIP line die je hier ook kunt doen. We raken in gesprek met een jongen uit HongKong. Nadat de rest van onze groep, we zijn met 6, gezipt hebben krijgen we onze lunch.

Nu kayaken. Het instappen verloopt vlot en de route die we doen is prachtig. We genieten met volle teugen en alles verloopt rimpelloos ondanks één vastloper. Waar vroeger de feestende tubers stopten om hun feest te vervolledigen hebben wij ook een stop en verpozen hier wat na de geleverde inspanning.

Daarna naar de Blue lagoon. Lijkt op een aangelegde kleine waterplas met helder blauw water en een massa Aziaten. Die willen hier allemaal zijn en springen vanaf een boom, wiebelen aan een koord en komen zo het water is. Er is er geen één die kan zwemmen want allemaal met een reddingsvest aan. Heel bizar schouwspel.

Onze dagtrip zit erop en we relaxen nog wat in ons hotel, gaan al kuierend het stadje in en genieten van de nu aangename temperatuur.

20 Mei 2018: Vandaag plannen we een verkenning van de onmiddellijke omgeving van Vientiane met als hoogtepunt, en ook het verst gelegen, het Bhudapark.

We huren een scooterke, tanken hem vol (benzine kost hier omgerekend 0,10 € de liter), en vertrekken in de richting van de triomfboog (Patuxai). Het is een replica van de Arc de Triomphe in Parijs. We klimmen naar boven en hebben zo een zicht over Vientiane, waar geen hoogbouw is. Het zicht is niet echt spectaculair en het is weer verschroeiend warm. Gevoelstemperatuur ligt een pak boven de 40 °.

Naar de gouden stupa (That Luang), een belangrijk boeddistisch bouwwerk. Op weg er naartoe worden we tot onze verbazing tegengehouden door een agent op een scooter. We moeten hem volgen tot aan een Politiekantoortje. Aan een rood licht zouden we stilgestaan hebben op het zebrapad. Klopt gedeeltelijk, maar we waren wat vooruit gereden om plaats te maken voor rechtsafslaand verkeer dat hier door het rode licht mag rijden. Na wat gepalaver krijg ik mijn rijbewijs terug en mogen we zonder boete onze weg verderzetten.

De stoepa staat op een groot domein met verscheidene tempels en een grote gouden liggende boeda. Leuk eens gezien te hebben, maar het is eigenlijk de achterliggende geschiedenis die interessant is.

Nu naar Budapark. Een eindje rijden want we moeten nu onder de Friendshipbridge waar we eerder zijn overgereden bij het passeren van de grens. We vinden het park aanvankelijk niet en door wegenwerken is het hier een vrij stoffige bedoening. Uiteindelijk komen we toch terecht. Het park bestaat uit een verzameling beeldhouwwerken die oud lijken maar het niet zijn. Het is wel een leuke verzameling en mooi uitgestald op een al bij al kleine ruimte.

Terug naar ons Hotel waar we even bekomen van onze daguitstap om daarna een lekker hapje te gaan eten.

Even vermelden dat we miljonair zijn geworden in Laos. Bij het wisselen van 100 € krijg je ongeveer 1.000.000 Laotiaanse Kip in return.

De Laotianen die we tot hiertoe hebben gezien zijn echt wel heel vriendelijk maar tegelijk ook heel terughoudend. Ze verstaan omzeggens geen enkele andere taal en als je iets vraagt lijkt het of ze schrik hebben om in te gaan op je gesprek of vraag. Pas na wat aandringen en wanneer ze begrijpen wat je bedoelt veranderen ze en helpen ze je vriendelijk verder.

18 Mei 2018: Laatste dag Bangkok. We Checken uit en kunnen onze bagage in het hotel laten en vanavond nog een douchke nemen voor we naar het treinstation vertrekken.

We maken nog een fikse wandeling in het bloedhete Bangkok en verkoelen ons in de sjieke shoppingmall “CENTRAL”. Daarna de Skytrain in naar Nana. We kuieren door Sukhumvit 4 waar Nanaplaza is gehuisvest. We zien hier vele 50, 60 en 70-tigers met dikke buiken die de bars bezoeken op zoek naar contact met de lokale vrouwelijke bevolking.

We sloffen langzaam terug naar ons Hotel en nemen daar nog een verfrissende douche alvorens we ons met de tuktuk naar het treinstation laten brengen. We zijn goed op tijd en drinken in de omgeving nog iets waar een koppel met een jong kindje problemen heeft om hun treinticket te bekomen. Wij blij dat we dit al gedaan hebben.

We nemen plaats in onze First class Sleepertrain. Het is een nieuwe wagon waarbij we voor ons een aparte cabine hebben. We moeten wel in een stapelbed slapen maar hebben privacy. Er is zelfs een douche voorzien in de wagon en heel propere WC’s. Allemaal prima. De treinrit zelf verloopt vrij vlot , maar ondanks dat het een zogenaamde “express” trein is stopt die onderweg toch wel heel veel. De bedden zijn relatief comfortabel maar slapen in een trein is toch niet echt ons ding.

19 Mei 2018: Omstreeks 07:15 uur arriveren op onze eindhalte in Thailand (Nong Khai). Hier kopen we tickets voor de trein over de friendshipbridge tussen Thailand en Laos en vervullen de grensformaliteiten. De beambte in Laos zet ons nog eens flink in het zak door een woekerwisselkoers te hanteren. De prijs voor de Visa wordt berekend in US dollar, maar die hebben we niet, dus betalen we in Thai Bath aan een woekerkoers.

We geraken goed in ons Hotel maar kunnen nog niet inchecken wegens te vroeg. Dan maar bagage achterlaten in Hotel en te voet op verkenning in Vientiane. We wisten dat er niet zo veel te zien was in Vientiane en dit blijkt echt zo. Wanneer we tegen 13:00 uur terug aan ons hotel komen hebben we de indruk bijna alles gezien te hebben in Vientiane.

We checken in en maken gebruik van het grote bubbelbad, waarna we een welverdiend middagdutje doen.

Vientiane is de hoofdstad van Laos maar voelt niet echt aan als een hoofdstad. Er is niet al te veel beweging op straat, mogelijk ook door de hitte. Tegen de avond verandert er veel. Er staat ineens een grote markt op de oevers van de Mekong en daar komt een massa volk op af. We kuieren over die markt, met veel rommel, en genieten van de sunset die we krijgen voorgeschoteld.